پس از جنگ جهانی اول، استفاده از خودرو رواج بسیاری پیدا کرد و استفاده از این وسیله نقلیه برای سفر و حمل کالا و رفت و آمد و … منجربه خسارات متعددی در رانندگی نیز گردید چراکه بیشتر خودروهای مورد استفاده در آن زمان از لحاظ ساختار و ایمنی بسیار خطرناک بودند. با وجود چنین اتفاقاتی رانندگان مجبور بودند هزینه‌های گزافی را در زمان تصادف برای تعمیر و جبران خسارات اتفاق افتاده پرداخت کنند. اولین بیمه خودرو در سال ۱۸۹۸ و بعد از ساخت اولین خودروی گازوئیلی در آمریکا صادر شد.
در ایران، قانون بیمه اجباری مسئولیت مدنی دارندگان وسیله نقلیه موتوری زمینی در قبال شخص ثالث که با نام بیمه شخص ثالث معروف است در ۲۹ دی ماه سال ۱۳۴۷ به تصویب رسید و بیمه گذاران این بیمه نامه می‌توانستند از پوشش‌های این بیمه نامه در مقابل خسارات وارد شده به اشخاص ثالث استفاده کنند.
با تاسیس بیمه مرکزی در سال ۱۳۵۰، این بیمه نامه در کنار بیمه بدنه یکی از زیر شاخه‌های بیمه های خودرو قرار گرفت و با تصویب قانون های مختلف به صورت یک بیمه نامه جامع و اجباری در ایران شد.
اگر در حادثه و تصادف در برخورد با افراد و خودروهای دیگر خسارت مالی یا جانی به آن‌ها وارد شود، راننده خودروی مقصر ملزم است که خسارت اتفاق افتاده را جبران نماید. در برخی از حوادث ممکن است خسارات بسیار سنگینی اتفاق افتاده بیافتد که پرداخت چنین خسارتی برای راننده مقصر بسیار سخت باشد. از این رو بیمه شخص ثالث با دریافت مبالغی به صورت اقساط و یا به صورت نقدی خسارات اتفاق افتاده را به صورت یکجا به فرد زیان دیده پرداخت می‌کند.
نام این بیمه نامه به این علت بیمه ثالث گفته می‌شود که در بیمه شخص ثالث راننده وسیله نقلیه را می‌توان شخص اول در نظر گرفت، شرکت بیمه شخص ثانی است که خسارت را پرداخت می‌کند و در نهایت شخص ثالث فرد زیان دیده در حادثه است. در واقع هر فرد دیگری به غیر از راننده که در یک حادثه تصادف، زیان مالی و جانی داشته باشند شخص ثالث به حساب می آید و خسارتش با این بیمه نامه قابل جبران می‌باشد.